دلم گرفته
دلم شاید تنگ شده و خودم بی خبرم!
نمیدانم برای کی یا چی
ولی اینو خوب میدونم
دلتنگی کم دردی نیست...
از بچگی عادت کردم حرفایی که
پشت سرم میزنند
از حرفایی که به خودم میگن
خیلی بیشتر باشه
از بچگی عادت کردم
که هر موقع ازم پرسیدن
بهترین دوستت کیه
اشک توی چشمام حلقه بزنه
همه ی دردای دنیا بیاد توی سینه ام
ولی
یه لبخند بزنم و اسمِ یکی از
رفیق نما هام رو بگم
بعدم کلی تعریف و تمجید که
خیلی دختره خوبیه
بیخیال اینکه اون دختر منو فقط به عنوان یه هم مدرسه ای قبول داره و بس!
شاید خیلی از شما این مطلب رو خونده باشین،اما من عاشق این مطلبم چون کسی برام فرستاده بود که بهترین دوستم بود؛و خیلی زود تر از آن چیزی که فکرش رو کنیم دوستی مان به آخر رسید...
برای رفع تکلیف
دل آدم را باز نمی‌کند
خاطره نمی‌شوند
دوستی با بعضی آدمها مثل خوردن چای خارجیست…
پر از رنگ و بو
جان می دهند برای خاطره‌های دمِ دستی
می‌نشینی چای را با شکلات فندقی می‌خوری و فکر می‌کنی خوشحال‌ترین آدم روی زمینی
فقط باقی چای مانده در فنجان بعد از یکی دو ساعت می‌شود رنگ قیر سیاه
دوستی با بعضی آدمها مثل نوشیدن چای سرگل لاهیجان است…
باید نرم دم بکشد
باید برای عطر و رنگش منتظر بمانی و آرام باشی
باید آن را بریزی در یک استکان کوچک کمر باریک
عطر ملایمش را احساس کنی و آهسته، جرعه جرعه بنوشی‌اش و زندگی کنی
